Widzę, że temacik nieco podupadł, więc pobawię się w archeologa i podsunę coś. Film nienowy, ale wart obejrzenia. O czym mowa? O "Zabójczym Numerze" - Paula Mc Guigana

Samo dzieło kinematografii jest reklamowane słowami:
"Głównym bohaterem filmu jest młody Slevin (Josh Hartnett), którego w życiu spotykają same porażki. Budynek, w którym mieszkał, uznano za niezdatny do zamieszkiwania, kieszonkowiec ukradł mu dokumenty, a do tego Slevin przyłapał swoją dziewczynę na zdradzie. Chłopak, mając nadzieję na odmianę swojego losu, przeprowadza się do Nowego Jorku i zatrzymuje u znajomego, Nicka Fishera, miłośnika gier hazardowych. Pewnego dnia, akurat wtedy, gdy Slevin flirtuje z piękną sąsiadką, do jego mieszkania puka zawodowy zabójca, który pracuje dla szefa gangu Bossa (Morgan Freeman). Oboje biorą Slevina za Nicka. Boss któremu Nick winny jest duże pieniądze, każe Slevinowi zabić syna Rabina (Ben Kingsley), szefa konkurencyjnego gangu. Na nic zdają się tłumaczenia, że zaszło wielkie nieporozumienie. Sytuacja komplikuje się jeszcze bardziej, gdy do Slevina zgłaszają się ludzie Rabina biorąc go także za Nicka Fishera. Powiązania Slevina z dwoma bossami przestępczymi powodują, że zaczynają się nim interesować najlepsi nowojorscy detektywi."

i.. jest to wierzchołek góry lodowej. Nie będą zawiedzeni Ci którzy mają już za sobą "Pulp Fiction" i którym podobało się pofragmentowanie fabuły. W dziele Paula Mc Guigana mamy powtórkę z rozrywki. Pojawia się wiele pytań, wiele niewiadomych, które wyjaśniają się dopiero pod koniec, a wierzcie mi można się w tym pogubić.

Podsumowując, jest to pozycja obowiązkowa dla tych, którzy lubią dobre kino.

PS: Zaliczam się do osób, które po prostu nie trawią twórczości Quentina Tarantino. Jak dla mnie w filmie nie jest ważne ile razy użyto słowa określającego kobietę panną lekkich obyczajów, czy ile krwi cieknie z ekranu. Wole dobrze poprowadzoną fabułę, bez bezsensownej otoczki jakiej serwuje ów Pan

Polecam Księżyc - "Moon". Świetny film, niby s-f, ale taki bardziej ambitniejszy

"A co by było, jakby się tak nagle obudzić w izbie chorych? Mieć w głowie strzępki wspomnień i być zamkniętym z maszyną, która wie o Tobie więcej niż ty sam? Być świadomym, że przez trzy kolejne lata będąc zamkniętym w metalowej puszcze jedynym Twoim obowiązkiem jest nadzorowanie wydobycia pierwiastka Helu-3, a jedyne co trzyma Ciebie “w kupie” to myśl o powrocie do ukochanej? A co by było…

gdyby to wszystko było ukartowane?

Film wypożyczył mi dobry przyjaciel i powiem szczerze, że jest wprost rewelacyjny. Zazwyczaj tego rodzaju produkcje, a mowa oczywiście o science-fiction, są utożsamiane z płytką fabułą i czymś, jak ktoś to ładnie nazwał: “z wymyślonymi pierdołami”. Specjalnie kłócić się nie będę z tą “łatką”, gdyż faktycznie 3/4 s-fów to stek bzdur wyssanych z palca okraszonych wciskającymi w fotel efektami specjalnymi. W “Księżycu” jest inaczej.

Już od samego początku stykamy się z naruszoną psychiką głównego bohatera imieniem Sam Bell, którego codzienne obowiązki możemy obserwować z lekką nutką znudzenia. Prezentacja jego rozmów z roślinkami, sklejanie atrapy miasteczka i temu podobne zapełniacze czasu nie trwają jednak długo i już po kilkudziesięciu minutkach widzimy tajemniczą postać, która… no właśnie. Nie zdradzę nic więcej niż to, że jest impulsem do dalszych wydarzeń.

W filmie aż roi się od spisków, niedopowiedzeń oraz pytań o to kim w końcu jest Sam? Na ile potrafią się posunąć wielkie korporacje eksploatując zasoby? Dowiadujemy się, że chociaż technologia się rozwija, dochodzi do przemian społecznych to nadal pewne rzeczy pozostają niezmienne.

Na zakończenie tej krótkiej recenzji napiszę tylko to, że jest to pozycja obowiązkowa dla ludzi, którzy lubią ambitniejsze kino. Pozostałych odsyłam do “Gwiezdnych Wojen”

PS: nie oglądajcie trailerów filmu. Zepsujecie Sobie całą frajdę."
Źródło: mój blog, a jak